Γ Ι Α Τ Ι
ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ;
v Η Ανώτατη Εκπαίδευση και η φοιτητική μέριμνα (σίτιση – στέγαση – συγγράμματα κά) πρέπει να είναι ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. Η χρηματοδότηση να είναι επαρκής και αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, με διπλασιασμό των δαπανών στο 15%. Αυτό είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αποκλειστεί η υποταγή των Τμημάτων και της έρευνας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και για να υπηρετεί το πανεπιστήμιο τις ανάγκες του λαού. Είναι, επίσης, αναγκαία προϋπόθεση ώστε οι φοιτητές να μπορούν να σπουδάσουν ισότιμα, ανεξάρτητα από τα οικονομικά των γονιών τους.
Στην πράξη, όμως, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική τους προωθούν την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ – ΤΕΙ και υπονομεύουν συνεχώς το αίτημα για ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση. Η «δωρεάν» ανώτατη παιδεία κοστίζει πολύ στις λαϊκές οικογένειες, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση των ταξικών ανισοτήτων στην επιστημονική μόρφωση. Ποια παιδιά άραγε «διαρρέουν» από το πανεπιστήμιο πριν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους αν όχι των λαϊκών οικογενειών; Η πλειοψηφία των παιδιών από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αποκλείονται εκ προοιμίου από την Ανώτατη Εκπαίδευση.
v ΟΛΗ Η ΓΝΩΣΗ, γενική και ειδική, θεωρητική και πρακτική, που απαιτείται για το επιστημονικό αντικείμενο σπουδών ΝΑ ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΑ ώστε το ΠΤΥΧΙΟ να αποτελεί τη ΜΟΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι ο κάτοχος διαθέτει όλη την επιστημονική γνώση και εμπειρία ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ! Η δομή και το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών να διαμορφώνεται έτσι ώστε να προσφέρει στους αυριανούς επιστήμονες βαθιά γνώση του αντικειμένου τους, ικανότητα δημιουργικής κρίσης και αυτονομίας στην επιστημονική εργασία και στο επάγγελμα. Να εισάγει, επίσης, τους φοιτητές στις μεθόδους της επιστημονικής εργασίας και έρευνας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΩΤΑΤΗ εκπαίδευση! Στις μεταπτυχιακές σπουδές να δίνεται βάρος στην παραγωγή νέας γνώσης, δηλαδή με το τέλος τους να δίνεται διδακτορικό δίπλωμα.
Δεν έχει νόημα στις μέρες μας η διάκριση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, αυτό μάλιστα δε βοηθάει την ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψης καθώς διαχωρίζεται η θεωρία από την πράξη. Όσα ΤΕΙ έχουν επιστημονικό αντικείμενο που ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες της οικονομίας να ενσωματωθούν στις Ανώτατες σχολές με τις απαραίτητες αλλαγές σε προγράμματα σπουδών κτλ, ενώ όσα δεν έχουν επιστημονικό αντικείμενο να μετατραπούν σε διετείς μεταλυκειακές επαγγελματικές σχολές, δημόσιες και δωρεάν.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ, δεν μπορούν και δε θέλουν να εφαρμόσουν αυτήν την πολιτική. Στην πραγματικότητα εφαρμόζουν ακριβώς την αντίθετη: διαχωρίζουν τη θεωρητική από την εφαρμοσμένη γνώση με την παράλληλη λειτουργία πχ ΑΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας. Επίσης, επιδιώκουν να διαχωρίσουν τη γενική γνώση από την ειδίκευση με τους δύο κύκλους σπουδών (προπτυχιακός κύκλος τρία χρόνια = γενικές γνώσεις, μεταπτυχιακός κύκλος δύο χρόνια = ειδίκευση), που αποτελούν ξεκάθαρο στόχο της Μπολόνια.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση σήμερα προσφέρει τόση και τέτοια γνώση που αντιστοιχεί όχι στις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά στην κερδοφορία των πολυεθνικών! Η καπιταλιστική παραγωγή δεν έχει ανάγκη από ολοκληρωμένους επιστήμονες, αλλά από μια μικρή ελίτ τεχνοκρατών με υψηλή ειδίκευση χωρίς, όμως, ηθική και κοινωνική συνείδηση. Έχει, επίσης, ανάγκη από ένα «δυναμικό» που να κατέχει απλώς μια ειδικότητα ή κατάρτιση με ημερομηνία λήξης, να δουλεύει στα εργοστάσια, στην επιχείρηση, στο γραφείο «σκυφτό» χωρίς προσδοκίες και δικαιώματα, να περιπλανιέται δια βίου στην επανακατάρτιση και την ανεργία.
Γι’ αυτό βλέπουμε όλο και περισσότερο το πτυχίο μας να αποδυναμώνεται με διάφορους τρόπους όπως για παράδειγμα με τη μεταφορά μαθημάτων από τον προπτυχιακό κύκλο σε μεταπτυχιακά ειδίκευσης, με την υποχρηματοδότηση που προκαλεί ελλείψεις σε μέλη ΔΕΠ, αμφιθέατρα, εργαστήρια κτλ. Γι’ αυτό επίσης δίνεται προβάδισμα στα κάθε λογής παραμάγαζα της γνώσης (πχ ΙΔΒΕ, σεμινάρια απευθείας από επιχειρήσεις που δίνουν χαμηλού επιπέδου ειδίκευση – ουσιαστικά κατάρτιση κλπ) που προσφέρουν ληξιπρόθεσμη κατάρτιση που θα «συμπληρώσουν» το πτυχίο μας!
v Τα ιδρύματα πρέπει να έχουν ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΠΟΥΔΩΝ.
Αυτό πρέπει να καθορίζεται από την εξέλιξη της επιστήμης και τις πραγματικές ανάγκες τις κοινωνίας και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ΑΝΩΤΑΤΗ Εκπαίδευση. Για γνωστικά αντικείμενα όπως η ιχθυοκαλλιέργεια, η ανθοκομία κτλ που δεν απαιτείται υψηλού επιπέδου επιστημονική ειδίκευση, να ιδρυθούν δημόσιες επαγγελματικές μεταλυκειακές σχολές που να προσφέρουν την απαραίτητη ειδίκευση δωρεάν.
Η «σούπα» της πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης που έχουν δημιουργήσει και η οποία περιλαμβάνει πχ ΤΕΙ Ζαχαροπλαστικής, ΑΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας, ΑΕΙ Βιολογικών Εφαρμογών, ΤΕΙ Ανθοκομίας, ΑΕΙ Μαθηματικών κτλ, απλά υποβιβάζει την αξία των πτυχίων μας αφού αμφισβητεί αντικειμενικά τον επιστημονικό χαρακτήρα των ανώτατων σπουδών (το γνωστικό αντικείμενο κάθε Τμήματος μπορεί και να μην είναι επιστημονικό)!
v Στα πανεπιστήμια να διαμορφώνουν οι φοιτητές ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ και ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ. Ο φοιτητής να βλέπει την κοινωνία και τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, ενιαία, στην κίνησή του μέσα από τις αντιθέσεις του, να κατανοεί τις αντικειμενικές νομοτέλειες της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ολόπλευρη και σφαιρική ανάπτυξη της προσωπικότητας, χρειάζεται να κατανοεί σε βάθος τον κόσμο, ώστε να μπορεί να κάνει ελεύθερα επιλογές για να τον αλλάξει, να μπορεί να γίνει μαζί με τους άλλους «υποκείμενο» της κοινωνικής εξέλιξης. Στη διαμόρφωση τέτοιου τρόπου σκέψης και κοσμοαντίληψης πρέπει να συντελεί ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα και η Ανώτατη Εκπαίδευση.
Η κυρίαρχη ιδεολογία και κοσμοαντίληψη διαμορφώνουν μια συνείδησή στην οποία αντανακλάται διασπασμένη και κατακερματισμένη η εικόνα του κόσμου σε τομείς, στοιχεία, αντικείμενα, κοινωνικές σχέσεις, χωρίς να γίνεται αντιληπτή η αναγκαία σύνδεση ανάμεσά τους, η ενιαία συγκρότηση σε «όλο», οι αιτιώδεις σχέσεις και οι τάσεις εξέλιξης. Έτσι, ο κόσμος φαίνεται μάλλον ακατανόητος, απρόβλεπτος και σίγουρα στατικός∙ φαίνεται ότι το μόνο που μπορεί να «κινείται» και να αλλάζει είναι η τεχνολογία και οι εφαρμογές της κι ότι οι σημερινές δομές της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής εξουσίας είναι αιώνιες.
Όμως, ο κόσμος αυτός που παραδέρνει στην κρίση και δημιουργεί αδιέξοδα στην παιδεία, στη νεολαία και το λαό, μπορεί και πρέπει να αλλάξει.
v Η παραγωγή και η οικονομία στο σύνολό της, καθώς και η παιδεία, πρέπει να συνδέονται με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και του λαού κι όχι με τα συμφέροντα των πολυεθνικών.
Οι απολογητές των «μεταρρυθμίσεων», για να προωθήσουν τις αναδιαρθρώσεις που επιτάσσει η συνθήκη της Μπολώνια, υποστηρίζουν ότι η παιδεία πρέπει να συνδέεται με την παραγωγή. Η σημερινή παραγωγή, όμως, είναι καπιταλιστική και γι’ αυτό στενή, δε χωράει όλους τους νέους που έχουν ήδη 25% ανεργία. Να που οδηγεί η σύνδεση με την καπιταλιστική οικονομία: ένας στους τέσσερις άνεργος και οι άλλοι να δουλεύουν εντατικοποιημένα ή να υποαπασχολούνται.
Η καπιταλιστική παραγωγή είναι, επίσης, στρεβλή αφού δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και του λαού. Για παράδειγμα πλεονάζει η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, ενώ υποβαθμίζεται η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών (παιδεία, υγεία, πρόνοια, προστασία περιβάλλοντος, πολιτισμός). Πλεονάζει η παραγωγή πολιτιστικών υποπροϊόντων, μεθόδων και μέσων καταστολής των κοινωνικών αγώνων και οπλικών συστημάτων, ενώ βρίσκεται στο ναδίρ η έρευνα για την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
Επομένως, στο βαθμό που το πανεπιστήμιο συνδέεται με αυτή την οικονομία θα υποβαθμίζεται η βασική γνώση και έρευνα και θα ενισχύεται η εφαρμοσμένη σύμφωνα με τις ανάγκες πολυεθνικών και της καπιταλιστικής οικονομίας. Θα υποβαθμίζεται συνολικά ο επιστημονικός και κοινωνικός ρόλος του πανεπιστημίου.
ΠΡΟΣΟΧΗ!! Το πανεπιστήμιο, πέρα από το μορφωτικό του ρόλο, ανέκαθεν συνδέεται με την παραγωγή, δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητους και αυτοτελείς στόχους από την οικονομία! Αυτό που έχει σημασία, λοιπόν, είναι η παραγωγή και οικονομία να συνδέονται με τις πραγματικές ανάγκες του λαού και της κοινωνικής εξέλιξης, ώστε το πανεπιστήμιο και οι επιστήμονες να υπηρετούν το λαό κι όχι τα στενά ταξικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Αν η επιστήμη - τεχνολογία δεν βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που πραγματοποιούν έρευνα χωριστά, «κεκλισμένων των θυρών», για να ιδιοποιηθεί η κάθε μία τα αποτελέσματα έναντι των ανταγωνιστριών εταιριών, και υπήρχε συντονισμός και συνολικός προγραμματισμός σε εθνικό και διεθνές επίπεδο όλων των ιδρυμάτων που ασχολούνται με την έρευνα, τότε, για παράδειγμα στο χώρο του φαρμάκου, η χημεία και η βιολογία θα έκαναν θαύματα, που ούτε να τα φανταστούμε δε μπορούμε σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο απαιτούνται ριζικές αλλαγές όχι μόνο στο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και στην οικονομία με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, για να γίνει η οικονομία λαϊκή και η παιδεία και η έρευνα να γίνονται μόνο σε δημόσια ιδρύματα.
Που θα βρεθούν τόσα πολλά κονδύλια που απαιτούνται για την Παιδεία ώστε να γίνει πραγματικά δημόσια και δωρεάν;
Χρήμα και πλούτος υπάρχει άφθονος στην ελληνική κοινωνία: τον παράγουν κάθε χρόνο οι εργαζόμενοι και οι επιστήμονες (το ΑΕΠ αυξάνει 3% - 4% κάθε χρόνο). Μόνο που ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου καταλήγει στα χρηματοκιβώτια των μεγάλων επιχειρήσεων, στις νατοϊκές στρατιωτικές δαπάνες, σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις και σε «αποστολές» του ελληνικού στρατού στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν και αλλού. Το θέμα είναι αυτός ο κοινωνικός πλούτος να διατεθεί για την παιδεία και τις άλλες κοινωνικές ανάγκες του λαού. Άρα, το σωστό ερώτημα δεν είναι «υπάρχουν χρήματα για την παιδεία;». Το σωστό είναι «υπάρχει πολιτική βούληση να διατεθεί ο παραγόμενος πλούτος για την παιδεία, το πανεπιστήμιο και τις άλλες λαϊκές ανάγκες;»
ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Κ.Σ.
ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ;
v Η Ανώτατη Εκπαίδευση και η φοιτητική μέριμνα (σίτιση – στέγαση – συγγράμματα κά) πρέπει να είναι ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. Η χρηματοδότηση να είναι επαρκής και αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, με διπλασιασμό των δαπανών στο 15%. Αυτό είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αποκλειστεί η υποταγή των Τμημάτων και της έρευνας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και για να υπηρετεί το πανεπιστήμιο τις ανάγκες του λαού. Είναι, επίσης, αναγκαία προϋπόθεση ώστε οι φοιτητές να μπορούν να σπουδάσουν ισότιμα, ανεξάρτητα από τα οικονομικά των γονιών τους.
Στην πράξη, όμως, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική τους προωθούν την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ – ΤΕΙ και υπονομεύουν συνεχώς το αίτημα για ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση. Η «δωρεάν» ανώτατη παιδεία κοστίζει πολύ στις λαϊκές οικογένειες, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση των ταξικών ανισοτήτων στην επιστημονική μόρφωση. Ποια παιδιά άραγε «διαρρέουν» από το πανεπιστήμιο πριν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους αν όχι των λαϊκών οικογενειών; Η πλειοψηφία των παιδιών από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αποκλείονται εκ προοιμίου από την Ανώτατη Εκπαίδευση.
v ΟΛΗ Η ΓΝΩΣΗ, γενική και ειδική, θεωρητική και πρακτική, που απαιτείται για το επιστημονικό αντικείμενο σπουδών ΝΑ ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΑ ώστε το ΠΤΥΧΙΟ να αποτελεί τη ΜΟΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι ο κάτοχος διαθέτει όλη την επιστημονική γνώση και εμπειρία ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ! Η δομή και το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών να διαμορφώνεται έτσι ώστε να προσφέρει στους αυριανούς επιστήμονες βαθιά γνώση του αντικειμένου τους, ικανότητα δημιουργικής κρίσης και αυτονομίας στην επιστημονική εργασία και στο επάγγελμα. Να εισάγει, επίσης, τους φοιτητές στις μεθόδους της επιστημονικής εργασίας και έρευνας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΩΤΑΤΗ εκπαίδευση! Στις μεταπτυχιακές σπουδές να δίνεται βάρος στην παραγωγή νέας γνώσης, δηλαδή με το τέλος τους να δίνεται διδακτορικό δίπλωμα.
Δεν έχει νόημα στις μέρες μας η διάκριση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, αυτό μάλιστα δε βοηθάει την ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψης καθώς διαχωρίζεται η θεωρία από την πράξη. Όσα ΤΕΙ έχουν επιστημονικό αντικείμενο που ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες της οικονομίας να ενσωματωθούν στις Ανώτατες σχολές με τις απαραίτητες αλλαγές σε προγράμματα σπουδών κτλ, ενώ όσα δεν έχουν επιστημονικό αντικείμενο να μετατραπούν σε διετείς μεταλυκειακές επαγγελματικές σχολές, δημόσιες και δωρεάν.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ, δεν μπορούν και δε θέλουν να εφαρμόσουν αυτήν την πολιτική. Στην πραγματικότητα εφαρμόζουν ακριβώς την αντίθετη: διαχωρίζουν τη θεωρητική από την εφαρμοσμένη γνώση με την παράλληλη λειτουργία πχ ΑΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας. Επίσης, επιδιώκουν να διαχωρίσουν τη γενική γνώση από την ειδίκευση με τους δύο κύκλους σπουδών (προπτυχιακός κύκλος τρία χρόνια = γενικές γνώσεις, μεταπτυχιακός κύκλος δύο χρόνια = ειδίκευση), που αποτελούν ξεκάθαρο στόχο της Μπολόνια.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση σήμερα προσφέρει τόση και τέτοια γνώση που αντιστοιχεί όχι στις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά στην κερδοφορία των πολυεθνικών! Η καπιταλιστική παραγωγή δεν έχει ανάγκη από ολοκληρωμένους επιστήμονες, αλλά από μια μικρή ελίτ τεχνοκρατών με υψηλή ειδίκευση χωρίς, όμως, ηθική και κοινωνική συνείδηση. Έχει, επίσης, ανάγκη από ένα «δυναμικό» που να κατέχει απλώς μια ειδικότητα ή κατάρτιση με ημερομηνία λήξης, να δουλεύει στα εργοστάσια, στην επιχείρηση, στο γραφείο «σκυφτό» χωρίς προσδοκίες και δικαιώματα, να περιπλανιέται δια βίου στην επανακατάρτιση και την ανεργία.
Γι’ αυτό βλέπουμε όλο και περισσότερο το πτυχίο μας να αποδυναμώνεται με διάφορους τρόπους όπως για παράδειγμα με τη μεταφορά μαθημάτων από τον προπτυχιακό κύκλο σε μεταπτυχιακά ειδίκευσης, με την υποχρηματοδότηση που προκαλεί ελλείψεις σε μέλη ΔΕΠ, αμφιθέατρα, εργαστήρια κτλ. Γι’ αυτό επίσης δίνεται προβάδισμα στα κάθε λογής παραμάγαζα της γνώσης (πχ ΙΔΒΕ, σεμινάρια απευθείας από επιχειρήσεις που δίνουν χαμηλού επιπέδου ειδίκευση – ουσιαστικά κατάρτιση κλπ) που προσφέρουν ληξιπρόθεσμη κατάρτιση που θα «συμπληρώσουν» το πτυχίο μας!
v Τα ιδρύματα πρέπει να έχουν ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΠΟΥΔΩΝ.
Αυτό πρέπει να καθορίζεται από την εξέλιξη της επιστήμης και τις πραγματικές ανάγκες τις κοινωνίας και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ΑΝΩΤΑΤΗ Εκπαίδευση. Για γνωστικά αντικείμενα όπως η ιχθυοκαλλιέργεια, η ανθοκομία κτλ που δεν απαιτείται υψηλού επιπέδου επιστημονική ειδίκευση, να ιδρυθούν δημόσιες επαγγελματικές μεταλυκειακές σχολές που να προσφέρουν την απαραίτητη ειδίκευση δωρεάν.
Η «σούπα» της πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης που έχουν δημιουργήσει και η οποία περιλαμβάνει πχ ΤΕΙ Ζαχαροπλαστικής, ΑΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας, ΑΕΙ Βιολογικών Εφαρμογών, ΤΕΙ Ανθοκομίας, ΑΕΙ Μαθηματικών κτλ, απλά υποβιβάζει την αξία των πτυχίων μας αφού αμφισβητεί αντικειμενικά τον επιστημονικό χαρακτήρα των ανώτατων σπουδών (το γνωστικό αντικείμενο κάθε Τμήματος μπορεί και να μην είναι επιστημονικό)!
v Στα πανεπιστήμια να διαμορφώνουν οι φοιτητές ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ και ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ. Ο φοιτητής να βλέπει την κοινωνία και τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, ενιαία, στην κίνησή του μέσα από τις αντιθέσεις του, να κατανοεί τις αντικειμενικές νομοτέλειες της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ολόπλευρη και σφαιρική ανάπτυξη της προσωπικότητας, χρειάζεται να κατανοεί σε βάθος τον κόσμο, ώστε να μπορεί να κάνει ελεύθερα επιλογές για να τον αλλάξει, να μπορεί να γίνει μαζί με τους άλλους «υποκείμενο» της κοινωνικής εξέλιξης. Στη διαμόρφωση τέτοιου τρόπου σκέψης και κοσμοαντίληψης πρέπει να συντελεί ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα και η Ανώτατη Εκπαίδευση.
Η κυρίαρχη ιδεολογία και κοσμοαντίληψη διαμορφώνουν μια συνείδησή στην οποία αντανακλάται διασπασμένη και κατακερματισμένη η εικόνα του κόσμου σε τομείς, στοιχεία, αντικείμενα, κοινωνικές σχέσεις, χωρίς να γίνεται αντιληπτή η αναγκαία σύνδεση ανάμεσά τους, η ενιαία συγκρότηση σε «όλο», οι αιτιώδεις σχέσεις και οι τάσεις εξέλιξης. Έτσι, ο κόσμος φαίνεται μάλλον ακατανόητος, απρόβλεπτος και σίγουρα στατικός∙ φαίνεται ότι το μόνο που μπορεί να «κινείται» και να αλλάζει είναι η τεχνολογία και οι εφαρμογές της κι ότι οι σημερινές δομές της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής εξουσίας είναι αιώνιες.
Όμως, ο κόσμος αυτός που παραδέρνει στην κρίση και δημιουργεί αδιέξοδα στην παιδεία, στη νεολαία και το λαό, μπορεί και πρέπει να αλλάξει.
v Η παραγωγή και η οικονομία στο σύνολό της, καθώς και η παιδεία, πρέπει να συνδέονται με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και του λαού κι όχι με τα συμφέροντα των πολυεθνικών.
Οι απολογητές των «μεταρρυθμίσεων», για να προωθήσουν τις αναδιαρθρώσεις που επιτάσσει η συνθήκη της Μπολώνια, υποστηρίζουν ότι η παιδεία πρέπει να συνδέεται με την παραγωγή. Η σημερινή παραγωγή, όμως, είναι καπιταλιστική και γι’ αυτό στενή, δε χωράει όλους τους νέους που έχουν ήδη 25% ανεργία. Να που οδηγεί η σύνδεση με την καπιταλιστική οικονομία: ένας στους τέσσερις άνεργος και οι άλλοι να δουλεύουν εντατικοποιημένα ή να υποαπασχολούνται.
Η καπιταλιστική παραγωγή είναι, επίσης, στρεβλή αφού δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και του λαού. Για παράδειγμα πλεονάζει η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, ενώ υποβαθμίζεται η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών (παιδεία, υγεία, πρόνοια, προστασία περιβάλλοντος, πολιτισμός). Πλεονάζει η παραγωγή πολιτιστικών υποπροϊόντων, μεθόδων και μέσων καταστολής των κοινωνικών αγώνων και οπλικών συστημάτων, ενώ βρίσκεται στο ναδίρ η έρευνα για την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
Επομένως, στο βαθμό που το πανεπιστήμιο συνδέεται με αυτή την οικονομία θα υποβαθμίζεται η βασική γνώση και έρευνα και θα ενισχύεται η εφαρμοσμένη σύμφωνα με τις ανάγκες πολυεθνικών και της καπιταλιστικής οικονομίας. Θα υποβαθμίζεται συνολικά ο επιστημονικός και κοινωνικός ρόλος του πανεπιστημίου.
ΠΡΟΣΟΧΗ!! Το πανεπιστήμιο, πέρα από το μορφωτικό του ρόλο, ανέκαθεν συνδέεται με την παραγωγή, δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητους και αυτοτελείς στόχους από την οικονομία! Αυτό που έχει σημασία, λοιπόν, είναι η παραγωγή και οικονομία να συνδέονται με τις πραγματικές ανάγκες του λαού και της κοινωνικής εξέλιξης, ώστε το πανεπιστήμιο και οι επιστήμονες να υπηρετούν το λαό κι όχι τα στενά ταξικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Αν η επιστήμη - τεχνολογία δεν βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που πραγματοποιούν έρευνα χωριστά, «κεκλισμένων των θυρών», για να ιδιοποιηθεί η κάθε μία τα αποτελέσματα έναντι των ανταγωνιστριών εταιριών, και υπήρχε συντονισμός και συνολικός προγραμματισμός σε εθνικό και διεθνές επίπεδο όλων των ιδρυμάτων που ασχολούνται με την έρευνα, τότε, για παράδειγμα στο χώρο του φαρμάκου, η χημεία και η βιολογία θα έκαναν θαύματα, που ούτε να τα φανταστούμε δε μπορούμε σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο απαιτούνται ριζικές αλλαγές όχι μόνο στο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και στην οικονομία με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, για να γίνει η οικονομία λαϊκή και η παιδεία και η έρευνα να γίνονται μόνο σε δημόσια ιδρύματα.
Που θα βρεθούν τόσα πολλά κονδύλια που απαιτούνται για την Παιδεία ώστε να γίνει πραγματικά δημόσια και δωρεάν;
Χρήμα και πλούτος υπάρχει άφθονος στην ελληνική κοινωνία: τον παράγουν κάθε χρόνο οι εργαζόμενοι και οι επιστήμονες (το ΑΕΠ αυξάνει 3% - 4% κάθε χρόνο). Μόνο που ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου καταλήγει στα χρηματοκιβώτια των μεγάλων επιχειρήσεων, στις νατοϊκές στρατιωτικές δαπάνες, σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις και σε «αποστολές» του ελληνικού στρατού στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν και αλλού. Το θέμα είναι αυτός ο κοινωνικός πλούτος να διατεθεί για την παιδεία και τις άλλες κοινωνικές ανάγκες του λαού. Άρα, το σωστό ερώτημα δεν είναι «υπάρχουν χρήματα για την παιδεία;». Το σωστό είναι «υπάρχει πολιτική βούληση να διατεθεί ο παραγόμενος πλούτος για την παιδεία, το πανεπιστήμιο και τις άλλες λαϊκές ανάγκες;»
ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Κ.Σ.
